Γράφει ο Hrach Altunyan
Μια παράσταση γεμάτη πάθος, δύναμη και εκρηκτικότητα. Παιχνίδια εξουσίας, φόβος και παγιδευμένος έρωτας που στα χέρια των δυνατών γίνεται όπλο…και όλα αλλάζουν με τον καιρό.
Βράδυ Παρασκευής και ξεκινώ για μια παράσταση που σίγουρα μου έχει κινήσει την περιέργεια μιας και το Flamenco είναι ένας χορός και μια μουσική που δεν σου αφήνει περιθώρια να μη χαθείς στον δυναμισμό και στη μαγεία που το διακατέχει. Φτάνω σε ένα πανέμορφο χώρο στον Κεραμεικό και με το που μπαίνω μέσα ήδη ταξιδεύω σε μια άλλη εποχή. Τρίτο κουδούνι και μπαίνουμε να κάτσουμε και να ετοιμαστούμε να δούμε την παράσταση (λίγο άβολες οι θέσεις μιας και ήμασταν πιεσμένοι και δεν μπορούσαμε να κάτσουμε άνετα). Η παράσταση ξεκινά και απλά χάθηκα. Ταξίδεψα στο βλέμμα του Σταύρου Λίτινα που σε καθήλωνε, ταξίδεψα στο σώμα της Εύας Παρασκευοπουλου που σε κούναγε σε κάθε κίνηση της και απλά λάτρεψα το μεγαλείο της απλότητας της Αλινας Αναστασιάδη.
Πρόκειται για μια παράσταση που με τον δικό της τρόπο πολεμάει ενάντια στην μιζέρια της εποχής μας. Χωρίς την ανάγκη της ομιλίας τονίζει τη δύναμη του σώματος. Τη δύναμη που χρειάζεται ώστε να έρθεις αντιμέτωπος με όλες τις καταστάσεις που έχεις συνηθίσει. Μετά το τέλος της παράστασης τα είχα ξεχάσει όλα, δεν με ένοιαζε η ώρα, ούτε και η στιγμή, απλά είχα ζήσει μια από τις πιο συναρπαστικές εμπειρίες της ζωής μου.
Περισσότερες πληροφορίες εδώ
