Κάθε τόσο ο κόσμος καταρρέει. Άλλοτε το καταλαβαίνουμε. Άλλοτε όχι. Και στις δυο περιπτώσεις το προσπερνάμε. Συνεχίζουμε να ζούμε.
Όμως όλες αυτές τις φορές, ποτέ δεν ξέρουμε, αν αυτό που κατέρρευσε είναι ο κόσμος μας, ή- ο Κόσμος...
Το όρια είναι δυσδιάκριτα. Ίσως επειδή η ζωή, φθίνει από τη φύση της. Γέρνει.
"Κοινωνία" και "Πολιτισμός" είναι ότι έφτιαξε ο άνθρωπος για να μην βλέπει, την χάσκουσα φύση του. Να αποφύγει τον ίλιγγο που προκαλεί η θέα του εγγενούς κενού του.
Αυτό αφηγείται η Δεσποινίς Δυστυχία. Μέσω του σκοτεινά φωτεινού προσωπείου της Δυστυχίας. Που έρχεται να εμφανίσει την αμφισημία της ζωής. Με αμφίσημο τρόπο. Με τραγικότητα. Αλλά και σαρκασμό.