Ώρα 19:30. Φτάνουμε στο θέατρο Πέτρας. Απ έξω έχουν ήδη συγκεντρωθεί εκατοντάδες κόσμου περιμένοντας υπομονετικά στην ουρά να ανοίξουν οι πόρτες. Στα εκδοτήρια, μας πληροφορούν πως η συναυλία είναι ήδη sold out, όχι πως δεν το περιμέναμε βέβαια.
Ώρα 20:00. Ανοίγουν οι πόρτες και μέσα σε ελάχιστα λεπτά γεμίζουν όλες οι κερκίδες. Μέσα σε ελάχιστη ώρα το θέατρό, ακόμα και τα απότομα βράχια του, έχει γεμίσει με κόσμο όλων των ηλικιών. Με ανθρώπους και παιδιά που είχαν μεγαλώσει και μεγαλώνουν και τις επόμενες γενιές με τα τραγούδια του Μάνου, του Μάνου που όλα μας τον θύμιζαν χθες βράδυ.
Η βραδιά άνοιξε με το ζεμπέκικο της Ευδοκίας και οι Νταλάρας, Παπακωνσταντίνου, και Πασχαλίδης ανέβηκαν στη σκηνή τραγουδώντας το «Ακορντεόν» μαζί με το κοινό. Ακολούθησαν πολλά από τα αγαπημένα πολιτικά τραγούδια όπως «Ο μέρμηγκας», «Ο γέρο νέγρο Τζίμ», «Το δέντρο», «Τσε», «Αχ χελιδόνι μου», «Τίποτα δεν πάει χαμένο» αλλά και «Η γοργόνα», «Ο φαντάρος» «Ο Κουταλιανός», «Η μέρα κείνη δε θα αργήσει» κ.α. Η αλήθεια είναι πως είναι δύσκολό να χωρέσεις τα τόσα πολλά αγαπημένα τραγούδια μέσα σε ένα βράδυ και σε μια συναυλία δύο ωρών, γεγονός που ενόχλησε ιδιαίτερα το κοινό, μια και δεν υπήρξε ούτε παρουσίαση της μπάντας αλλά ούτε και encore, κάτι που έκανε ιδιαίτερα απότομο το φινάλε της.
Αυτό που μένει όμως από αυτή την βραδιά είναι η συγκίνηση της σύμπραξης του Γιώργου Νταλάρα με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου μετά από χρόνια στη σκηνή, φίλων του Μάνου Λοΐζου έχοντας δίπλα τους και τον νεότερο Μίλτο Πασχαλίδη. Που κατάφεραν να μας τον φέρουν ακόμα πιο κοντά, μιας και ο Λοΐζος, ο Μάνος όπως τον αποκαλούμε οι περισσότεροι, δεν έφυγε ποτέ. Γιατί όπως έγραψε και η Μυρσίνη που ήταν εκεί μαζί μας “όμορφο που ναι να σε συλλογιέμαι” αγαπημένε μας Μάνο και να μαθαίνουν τα τραγούδια σου τα παιδιά μας.
