Πέμπτη βράδυ με τα πρώτα κρύα, μετά από πολύ καιρό, μετά από καραντίνες και ιούς ξανά εκεί, στους βράχους παρέα με τον Θανάση, τη Μελίνα την μπάντα του και τους χιλιάδες ακόλουθους του.
Φτάνοντας από νωρίς στο θέατρο γνωρίζοντας πως επρόκειτο για την ήδη από το προηγούμενο βράδυ sold out, τρίτη στη σειρά, συναυλία είχα την πολυτέλεια να παρατηρώ τον κόσμο που κατέφθανε. Άνθρωποι όλων των ηλικιών.
Οικογένειες μαζί με τα έφηβα παιδιά τους. Άνθρωποι χαρούμενοι. Μέχρι τις 20:30 το θέατρο γέμισε ασφυκτικά και όλοι περίμεναν με αγωνία τον Θανάση ο οποίος μας καλωσόρισε στις 9:10 με το San Michelle επιβεβαιώνοντας πως έλλειπε καιρό. Μας έλειπε καιρό και αυτό φάνηκε από τον παλμό της συναυλίας. Δίψα για από τους από κάτω αλλά και από τους… “από πάνω” στην σκηνή.
Αν και στις συναυλίες του Θανάση δεν υπάρχουν από πάνω και από κάτω. Όλοι γίνονται ένα και γλεντάνε, τραγουδάνε, φωνάζουν συνθήματα και νιώθουν λεύτεροι με τη μουσική που τους ενώνει…
Κάπως έτσι ένιωσα τη φετινή συναυλία του Θανάση μετά από τόσους περιορισμούς. Ένιωσα ελεύθερη και – ίσως ακούγεται υπερβολή αλλά- πολλές φορές σκέφτηκα πως η δική μας επανάσταση θα μπορούσε να ξεκινήσει από μια συναυλία του Θανάση. Ίσως για όσους δεν έχουν βρεθεί σε κάποια από τις συναυλίες του να μη μπορούν να κατανοήσουν γραφόμενα.
Στο ίδιο μήκος κύματος και όλη η μπάντα αλλά και η Μελίνα Κάνα.
Τα εύστοχα ανάμεσα στα τραγούδια σχόλια του Θανάση επιβεβαίωναν κάθε τόσο τη σχέση του με το κοινό και το έκαναν να κυματίζει με πάθος τις πειρατικές σημαίες γιατί όπως λέει όλα στραβά γινίκανε και όλα ειν’ ωραία…
Δείτε τις φωτογραφίες
Κέιμενο/Φωτογραφίες:Τσικογιαννοπούλου Ελευθερία
