Δευτέρα απόγευμα, ώρα 6η απογευματινή. Νωρίς για θέατρο και χωρίς καμία υποψία για αυτό που θα ακολουθούσε. Θέατρο Άβατον στον Κεραμικό, με αρκετό κόσμο να περιμένει υπομονετικά να ανοίξουν οι πόρτες. Θεατές μέσης ηλικίας. Κάπου εκεί ανάμεσα και ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος.
Οι πόρτες ανοίγουν, η παράσταση αρχίζει. Το σκηνικό λιτό έως ανύπαρκτο, ιδανικό όμως να σε μεταφέρει εκεί, στις αντρικές φυλακές την περίοδο του εμφυλίου. Αύγουστος μήνας με ζέστη, δίψα και πολλά βασανιστήρια. Και κάπου εκεί η ελπίδα αλλά και η πίστη στις αξίες.
Με ερμηνείες που σε καθηλώνουν αλλά και ένα κείμενο με λυρισμό, ποιητικότητα και δίψα για ζωή. Με κύριο πρόσωπό τον Καμουζά, που ο ερχομός του φέρνει τρόμο χωρίς ποτέ να εμφανίζεται, αλλά και χωρίς πρωταγωνιστές, η παράσταση είναι γροθιά στο στομάχι. Και κάπου εκεί αναρωτιέσαι αν η ιστορία επαναλαμβάνεται και σε πιάνει τρόμος, μη τυχόν και επιτρέψεις οι άσχημες σελίδες της ιστορίας να γίνουν ξανά πράξη…
Κάπως έτσι, με την αίσθηση της υποχρέωσης να αντισταθείς σε κάθε τι που φέρνει μίσος για το ξένο, αλλά και την υπενθύμιση ότι ακόμα υπάρχουν άνθρωποι, φεύγεις από αυτή την παράσταση, χαρούμενος που την παρακολούθησες.
Θα είναι για ένα ακόμη Δευτερό-Τριτο στο θέατρο Άβατον, οπότε μην τη χάσετε.
Περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση εδώ
