Πέμπτη. Μια μέρα πριν από την Παρασκευή δε λέω, αλλά όχι και η καλύτερη για βόλτα ή ξενύχτι μιας και δουλεύεις την επόμενη… Τι γίνεται όμως όταν αυτή σου την Πέμπτη την περνάς με πολλούς αγαπημένους φίλους που είχες καιρό να δεις, μιας και έχουμε καταφέρει να κάνουμε όλες μας τις μέρες να μοιάζουν Πέμπτες και το σημείο συνάντησης είναι το Μπαράκι της Διδότου και το live του Σταμάτη Μορφονιού; Τότε όλα αλλάζουν και γίνονται όμορφα.
Είναι περίεργο να θες να περιγράψεις ένα live, να μεταδώσεις πως πέρασες και να μετατρέπεται σε κάτι τόσο προσωπικό. Ε, ναι, τότε γίνεται μαγικό… Αυτό ακριβώς τελικά είναι και κάθε live του Σταμάτη Μορφωνιού. Μια προσωπική υπόθεση που την μοιράζεται μαζί σου. Όταν ο Σταμάτης ανάμεσα στο δεύτερο και το τρίτο τραγούδι λέει στον κόσμο από σκηνής σα μικρό ντροπαλό παιδί, κατεβάζοντας τα μάτια «πόσο χαίρομαι που είστε εδώ, δε σας περίμενα…» δεν μπορείς παρά να νιώσεις κομμάτι της παρέας του. Μιας εξαιρετικής μπάντας που παίζει για σένα τραγούδια του Σταμάτη, αλλά και του Άσιμου, του Θανάση Παπακωνσταντίνου αλλά και την εξαιρετική διασκευή της Δραπετσώνας.
Επιλογές που σε παρασέρνουν αλλά και προσπαθούν να σε βάλουν σε σκέψεις. Δεν μπορεί εξάλλου να γίνει κάτι διαφορετικό από έναν άνθρωπο που γράφει «Μη ξεχνάτε τα παιδιά».
Αν ποτέ λοιπόν πάρει το αυτί σου για κάποιο live του Σταμάτη πήγαινε και μάλλον θα με θυμηθείς….
