Από τις 8 Νοεμβρίου και για δεκαπέντε μόνο παραστάσεις παρουσιάζεται το Ορλάντο της Βιρτζίνια Γούλφ στο Σύγχρονο Θέατρο. Πείτε μας για την παράσταση.
Το έργο αναφέρεται στην ιστορία ενός νεαρού ευγενή που ξεκίνησε τη ζωή του σαν αγόρι στην Ελισαβετιανή Αγγλία και αφού γεύτηκε τη χαρά της καλλιτεχνικής δημιουργίας, του πρώτου έρωτα, της ματαίωσης, της επαγγελματικής καταξίωσης σαν πρέσβης στην Ανατολή, μετά από μια εξέγερση που διαρκεί 7 ημέρες μεταλλάσσεται σε γυναίκα και συνεχίζει να ψάχνει την προσωπική του ολοκλήρωση και το άλλο του μισό φτάνοντας ως τις αρχές του 20ου αιώνα. Ένα ανήσυχο πνεύμα που δεν χωράει σε καμιά σύμβαση.
Η παράσταση προσπαθεί να μείνει πιστή σε αυτόν τον ρομαντικό ήρωα , να τον ακολουθήσει και να φωτίσει όσο γίνεται τις αναζητήσεις του χωρίς τρικλοποδιές. Το κείμενο είναι μια ευτυχής θεατρική μεταφορά του έργου της Βιρτζίνια Γούλφ. Όμως και μόνο το γεγονός ότι το έργο δεν είναι γραμμένο για το θέατρο, μας ανάγκασε να ξεπεράσουμε διάφορα θέματα που έχουν να κάνουν με το λόγο και την παραστατικότητα, προχωρώντας και τη δικιά μας θεατρική γλώσσα.
Ήταν η μεγάλη επιτυχία της, το χειμώνα του 2008 στο BIOS, αφορμή το ότι ξανανεβαίνει;
Η αλήθεια είναι ότι ήταν πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μας ότι θα ξανασυναντιόμασταν με αυτόν το μυστήριο τύπο. Δεν προλάβαμε να το χαρούμε αρκετά στο προηγούμενο ανέβασμα μιας και ένα μήνα μετά την λήξη των παραστάσεων έμεινα έγκυος και δεν μπορέσαμε ούτε να το συνεχίσουμε την επόμενη χρονιά αλλά ούτε και να πάμε στα φεστιβάλ που μας είχαν καλέσει.
Το Ορλάντο ανήκει στα σημαντικότερα έργα της Βιρτζίνια Γούλφ. Πόσο επίκαιρη μπορεί να είναι σήμερα και γιατί;
Όλα τα σπουδαία έργα δεν μπορούν να έχουν ημερομηνία λήξης γιατί πραγματεύονται ιδέες, αξίες και προβληματισμούς που αφορούν όλες τις εποχές. Έτσι και ο Ορλάντο δεν μπορεί να ξεπεραστεί. Αναφέρεται στην επιθυμία του ανθρώπου να ανακαλύψει τον εαυτό του απαλλαγμένος από δυο περιορισμούς που η φύση του έχει επιβάλλει: το χρόνο και το φύλο.
Μιλάει επίσης για την παθιασμένη αναζήτηση του ήρωα να βρει το άλλο του μισό. Οι αναφορές είναι τόσο παλιές όσο και ο μυθολογικός Ερμαφρόδιτος. Στο τωρινό ανέβασμα της παράστασης η σκηνή είναι γεμάτη μήλα υποδηλώνοντας την ανάγκη της συνάντησης με το άλλο μισό.
Η παράσταση όπως αναφέρεται είναι μια ψυχαναλυτική διαδικασία. Πως το αντιμετωπίζουν οι θεατές αυτό;
Δεν υπάρχει ένας τρόπος αντιμετώπισης από ότι θυμάμαι από το προηγούμενο ανέβασμα. Κάθε θεατής έπαιρνε αυτό που η συγκεκριμένη φάση της ζωής του τον άφηνε να δεχτεί. Σχεδόν όμως σε όλους ένοιωθα ότι το έργο είχε επιτελέσει την αποστολή του.
Πόσο εύκολο είναι ένας ηθοποιός να κινείται πάνω στα πατίνια του σε μια παράσταση;
Ο Ορλάντο ερωτεύεται τη Σάσα στην Ελισαβετιανή Αγγλία κατά τη διάρκεια ενός τρομερού παγετού. Όσο γνωρίζω αυτό ήταν πραγματικό γεγονός. Οι δυο εραστές ζούσαν τον έρωτα τους πατινάροντας στο παγωμένο Λονδίνο. Η Βιρτζίνια Γούλφ μας δίνει αυτές τις σκηνές με τρομερή ένταση. Αποφασίσαμε λοιπόν να χρησιμοποιήσουμε και εμείς πατίνια μιας και είχαμε την τύχη να ασχολούμαι με τα πατίνια από παιδί. Πέρασα μια φάση της ζωής μου εκεί κάπου στην αρχή της εφηβείας που αισθανόμουν καλύτερα πάνω στα πατίνια παρά χωρίς αυτά. Μαζί τους ξεπερνούσα την αγαρμποσύνη της ηλικίας. Τα πατίνια της παράστασης είναι περίπου 30 ετών. Μου τα είχε πάρει ο πατέρας μου όταν ξεκινούσα.
Διαβάζουμε στο δελτίο τύπου πως πρόκειται για ένα ρόλο που σε κάνει να συναντηθείς με την ερμηνευτική σου ενηλικίωση. Τι το προκαλεί αυτό ενώ έχεις μέχρι τώρα παίξει σε μια σειρά από ρόλους στο θέατρο στον κινηματογράφο και την τηλεόραση, ποια η ιδιαιτερότητα του;
Το ίδιο το κείμενο του Ορλάντο αλλά και ο τρόπος που το προσεγγίσαμε είναι ένα πραγματικό στοίχημα για τον ηθοποιό. Σε βάζει να αναμετρηθείς με θηρία, να αναζητήσεις όλη τη σωματική δύναμη και την πνευματική ενέργεια που διαθέτεις προκειμένου να ανταπεξέλθεις. Εξάλλου πρέπει να πω ότι ο Ορλάντο είναι και ο καρπός μιας μακρόχρονης συνεργασίας με τον Σταύρο Τσακίρη. Εγχειρήματα με τέτοιο ρίσκο αποτολμώνται συνήθως μόνο από ομάδες ή από ανθρώπους που έχουν δουλέψει μαζί πολύ καιρό. Πέρα λοιπόν από το κείμενο ήταν και ο τρόπος δουλειάς μας. Αυτός ο παραληρηματικός αφηγηματικός λόγος που χρησιμοποιείται ειδικά στο πρώτο μέρος μας παίδεψε τρομερά. Είναι αλήθεια πως στην αρχή το φοβήθηκα. Αλλά εντέλει κατανόησα ότι λειτούργει ειδικά αφού μπήκαν και οι μουσικές του Μιτζέλου που είναι μαγικές και βοηθάνε στο ξέσπασμα κάθε φόρα όλης της ενέργειας έχει μαζευτεί.
Ποιος είναι ο ρόλος που ονειρεύεσαι;
Δεν ξέρω αν τώρα πια ονειρεύομαι ρόλους. Ονειρεύομαι ευτυχισμένες συνεργασίες με ανθρώπους που έχουμε ή ψάχνουμε ένα κοινό κώδικα και έχουμε κοινούς στόχους. Με ανθρώπους που θα αντιλαμβανόμαστε το θέατρο με τον ίδιο τρόπο. Παρόλα αυτά θα ήθελα πολύ να παίξω Μπρεχτ που δεν έχει τύχει μέχρι τώρα.
Ποιος πιστεύεις πως είναι ο ρόλος του θεάτρου σε εποχές κρίσης, σαν αυτές που διανύουμε, τι έχει να προσφέρει;
Η απάντηση που ακούω συχνά σε αυτό το ερώτημα ακόμα και από ανθρώπους που εκτιμώ είναι ότι το θέατρο προσφέρει στον κόσμο τη χαρά του να ξεχαστεί λίγο από τα προβλήματα του. Χαμογελάω συνήθως ευγενικά αλλά η αλήθεια είναι ότι τσαντίζομαι. Το θέατρο ειδικά σε αυτούς τους καιρούς πρέπει να λειτούργει σαν αλογόμυγα. Πρέπει να τσιμπάει τις κοιμισμένες συνειδήσεις. Να είναι το φωτάκι που θα ανοίγει το δρόμο στο καινούριο που έρχεται.
Μελλοντικά σχέδια;
Η κατάσταση στο επάγγελμα μας, με το 95% ανεργία, δεν επιτρέπει τη δημιουργία μεγάλων σχεδίων. Όμως θα ήθελα να ταξιδέψω με τον Ορλάντο στο εξωτερικό, στα φεστιβάλ που μας είχαν καλέσει προ πενταετίας, αν καταφέρουμε να ξαναπιάσουμε το νήμα. Θα ήθελα όμως και να δώσω μια δεύτερη ευκαιρία στο Καρακορούμ του Ανδρέα Στάικου που ανεβάσαμε πέρσι στο Θέατρο Τέχνης σε συμπαραγωγή με την «Χάριν Παιδιάς»
Περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση εδώ
